Puzon jest jedynym
współczesnym blaszanym instrumentem, nie używającym wentyli dla osiągnięcia
żądanej wysokości dźwięku (pomijając tzw. wentyl kwartowy). „Ruchy suwaka muszą
być szybkie, by zadęcie nie musiało kompensować niedociągnięć w górę lub w
dół.”
Współczesny puzon basowy to
w rzeczywistości puzon tenorowy B o szerokiej menzurze. Jacobs zachęca
puzonistów basowych do wykonywania szerokiego repertuaru, również muzyki
pisanej dla, - i w rejestrze - puzonu tenorowego. „Puzon basowy to tak naprawdę
szerokomenzurowy instrument tenorowy, zaadaptowany do grania w niskim
rejestrze. Basowi puzoniści powinni być biegli w pełnym zakresie swego
instrumentu. Powinni potrafić zagrać f2 równie dobrze, jak niskie dźwięki.”
Sekcja rogów w orkiestrze jest zwykle
rozpisana na 2 lub 4 głosy. Pierwszy waltornista jest głównie solistą, czwarty
jest zwykle specjalistą od niskiego rejestru. Obaj są równie ważni dla sekcji,
ale muszą ćwiczyć indywidualnie i dlatego nie mogą grać codziennie w
orkiestrze. Skądinąd pozostałe ich umiejętności ulegają ograniczeniu. Przez
stałe granie w niskim zakresie, czwarty waltornista może utracić biegłość w
wysokim rejestrze. Podobna, choć przeciwna historia może przydarzyć się
pierwszemu waltorniście.
Ponieważ róg w pozycji do
grania trzyma się w poprzek ciała, wielka wagę trzeba przywiązać do tego, by
nie trzymać instrumentu ciasno przy sobie. Jacobs miał kiedyś ucznia, który
przyszedł do niego skarżąc się na brak tchu. Osoba ta grała z lewym barkiem
uniesionym i była zgięta w prawo, mając dźwięcznik ciasno przyklejony do
siebie. Żebra były tak ściśnięte, że ich ruch był ograniczony i prawe płuco nie
miało miejsca na pełne rozszerzenie się w czasie wdechu.
Rozwiązanie problemu
polegało na zmianie pozycji gry tak, by instrument nie był ciasno przyciśnięty
do ciała. Zmiana umożliwiła rozszerzanie się prawego płuca, pozwalając uczniowi
wdychanie dużo większej ilości powietrza.
Trąbka, jako instrument o
niskim przepływie powietrza, wymaga go mniej, ale o ciśnieniu większym, niż
puzon i tuba. „Jeśli dobry muzyk gra niskie c i jest to bardzo ciche
pianissimo, to przepływ jest niski - 4 litry na minutę. Przy głośnym graniu może
wzrosnąć do 15 litrów
na minutę. Przy maksymalnym fortissimo wynosi on 48 litrów na minutę.”
Trębaczom, mającym problemy
z wysokim rejestrem, Jacobs proponuje:
„W dolnym rejestrze stosuj
gęsty słup powietrza. Przy skupionym zadęciu w górnym rejestrze trąbki także
stosuj gęsty strumień powietrza. Wysokie dźwięki to drgania szybkie, dźwięki
niskie - to wolne drgania. Nie rób wielkiej sprawy z szybkości drgań. Rozszerzaj
wysoki zakres jako wykonawca i zawsze staraj się pilnować wysokiej jakości
brzmienia.
„Mała powierzchnia zadęcia, konieczna do wysokiego grania i duży nacisk,
potrzebny do osiągnięcia właściwej amplitudy, stwarzają delikatną sytuację.
Niebezpieczeństwo leży w przyciskaniu. Zamiast silnie dąć idź w kierunku
wielkiego dźwięku opartego na bzyczeniu zadęcia. Wyzeruj (ustal) bzyczenie na
dolnej oktawie i potem utrzymuj ten sam sposób bzyczenia grając w górnej
oktawie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz