Vibrato to wahania
częstotliwości dźwięku, amplitudy jego głośności, albo kombinacja obydwóch. Na
oscyloskopie można pokazać wahania wysokości dźwięku. Miernik ciśnienia
akustycznego pokaże przebieg amplitudy głośności. Od odpowiedniego połączenia
wahań głośności i wysokości dźwięku zależy jakość brzmienia. Vibrato powinno być
raczej realizacją koncepcji myślowej, niż wynikiem skoordynowanych w tym celu
działań fizjologicznych.
Nauczając vibrato Jacobs
zaleca, by najpierw taki dźwięk zademonstrować uczniom. Najpierw powinno być
stosowane tylko vibrato szczękowe lub wargowe. Powinno ono być wynikiem pewnej
przesady w działaniach szczęki lub ręki poruszającej suwak czy wentyl.
Dodatkowo na zmysł wzroku zadziała oscyloskop, bądź tuner.
Jednakże, nauczanie
vibrato powinno być oparte na jego brzmieniu, a nie na metodologii. Czasami
zmieniająca się w vibrato wysokość dźwięku może prowadzić wykonawcę do grania
poza centrum brzmieniowym swego instrumentu. Takie odejście pociąga za sobą
kompromisy w intonacyjne.
W rezultacie centrum rezonansowe zostaje zamazane,
następuje utrata mocy wzmacniającej instrumentu. Można użyć vibrato do
poszukiwania najbardziej brzmiącego stroju instrumentu. Inna ważną sprawą jest
to, jak znaczne powinno być vibrato, oraz kiedy go używać, a kiedy nie. Przede
wszystkim vibrato musi być kontrolowane.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz