Nerwy

Arnold Jacobs - Brian Frederiksen: Song & Wind tłum. Łukasz Michalski

Jacobs zyskał powszechne uznanie dzięki swym badaniom nad fizyczną stroną grania na instrumencie, lecz jego rozważania nad mentalnymi elementami muzyki są równie ważne.

Mózg wysyła i otrzymuje informacje za pośrednictwem układu nerwowego organizmu. Układ ten dzieli się na dwie części- układ somatyczny i układ autonomiczny.

Autonomiczny układ nerwowy - kontroluje funkcje ciała, takie jak bicie serca i normalne oddychanie.

W układzie somatycznym znajdujemy:

Neurony czuciowe - przynoszące informacje do mózgu

Neurony ruchowe -  niosące informacje z mózgu

Nerwy powyższe przenoszą impulsy nerwowe do i z mózgu tylko w jednym kierunku, jak droga jednokierunkowa.

Wśród nerwów czuciowych (receptorów) mamy pięć zmysłów [wzrok, węch, dotyk, słuch i smak], które wysyłają informacje do mózgu. Te nerwy przesyłają do mózgu sygnały o naszych relacjach ze światem zewnętrznym, zbierane przez nerwy czuciowe.

Na przykład w procesie uczenia się informacje są zbierane przez zmysły i wysyłane do mózgu w celu oceny. „Większa część życia młodego człowieka to zdobywanie wiedzy. Gdy chodzi o sztukę, zawsze jesteś wysyłającym informacje - zarówno wówczas, gdy pochodzi ona od ciebie, jak i wtedy, gdy przekazywana jest od kogoś innego poprzez ciebie; bierzesz udział w procesie przekazywania wiedzy innym.

Korzystasz z różnych nerwów. To psychomotoryczny aspekt bycia muzykiem. Myśli pochodzące z Twego mózgu są przekazywane komuś innemu jako pewien rodzaj przesłania. Chodzenie do szkoły, zdobywanie wiedzy w młodości, to odbieranie komunikatów, a nie nadawanie. Trzeba to odwrócić, gdyż wykonanie to zdolność do opowiadania muzyką, nawet w przypadku bardzo mało zaawansowanego wykonawcy. „Nastawienie wykonawcy zawsze musi być takie, jakby to on przekazywał komuś wiedzę, nawet jeśli aktualnie pobiera lekcję.”

Informacja jest wysyłana lub przekazywana przez nerwy ruchowe. „Od zarania istnienia ludzkości oddziałujemy na środowisko zewnętrzne poprzez działalność ruchowo- psychomotoryczną, czyli procesy myślowe, które stymulują funkcje motoryczne. Bodźce takie, z mózgu lub kręgosłupa, są przekazywane specjalnego typu nerwami, które nazywamy nerwami ruchowymi. Adresatem takiego bodźca może być palec. Może być zadęcie, bzyczenie, albo smyczek skrzypcowy, którym w odpowiedni sposób oddziałujesz na struny. Te sygnały z mózgu dotyczą ruchu, nie są to informacje czuciowe.”

Podczas kursów mistrzowskich Jacobs często powtarzał: „Kiedy biorę ten mikrofon - czynię to dzięki nerwom ruchowym. Gdy mówię do Was, używam nerwów ruchowych. Ale Wy słuchacie mnie korzystając z nerwów czuciowych.

Środowisko zewnętrzne jest postrzegane przez neurony czuciowe, zaś oddziałujemy na nie poprzez neurony ruchowe. Podczas grania na instrumencie mózg wysyła polecenia do neuronów ruchowych. Z kolei, dla obserwacji, neurony czuciowe (receptory) przesyłają dane do mózgu do oceny. Chociaż zachodzi kompleksowa relacja pomiędzy nerwami a komórkami ciała, organizm najlepiej odpowiada na proste polecenia.

Zgodnie z fizjologią mięśni [zob. Elementy fizyczne - mięśnie] lepiej jest badać produkt, a nie metodę jego wytwarzania. Niestety, wielu muzyków, głównie uczniów, skupia się na mechanicznych aspektach wykonania.

Charles Lipp tak opisuje swe doświadczenia: „Grałem długie dźwięki, by polepszyć mój dźwięk. Szukałem wzoru barwy dźwięku. Pragnąłem kontrolować każdy dźwięk, by sprostać żądaniu mego słuchu wewnętrznego. Wysyłałem polecenia do mych ust, warg, szczęk i jamy ustnej. Każda wysokość wymagała unikatowej kombinacji poleceń by powstał produkt możliwy do zaakceptowania. W końcu nastąpiło dopasowanie wysyłanych poleceń do wysokości dźwięku i rodzaju brzmienia. Ta strategia jednak spowodowała drastyczne zakłócenia w zdolnościach mego ciała do wykonania.”

„Mój błąd polegał na nakierowaniu się na konkretne części ciała. Myślałem, że one są odpowiedzialne za poszczególne składniki tworzenia muzyki. Zamiast ćwiczyć mój mózg w myśleniu muzycznym, trenowałem by osiągnąć siłę i szybkość. Była to praca fizyczna źle ukierunkowana energią mentalną. Myślenie muzyczne zostało zastąpione pragnieniem osiągnięcia fizycznej kontroli. Wywołałem u siebie przyzwyczajenie do izometrycznego napinania mięśni (wzajemnie przeciwne kurczenie mięśni,  nie wykonujących innej pracy.)

Straciłem umiejętność tworzenia muzyki”  

 

Często nauczyciel błędnie poprawia sposób działania ucznia, a nie uzyskiwane rezultaty. Nauczyciel może dawać uczniowi „taśmowe” sposoby, które nie umożliwiają wydajnego nauczania konkretnej osoby. Od dłuższego czasu wiemy, że istota sprawy leży w prostocie psychologii, nie zawiłościach anatomii.