Przepona - Brian Frederiksen Song & Wind

Arnold Jacobs - Brian Frederiksen: Song & Wind tłum. Łukasz Michalski

Przepona to kopulasta (wypukła do góry) mięśniowa przegroda między jamą piersiową a jamą brzuszną. Jest rozpięta między dolną częścią mostka (z przodu) a kręgosłupem i dolnymi żebrami (z tyłu).

W czasie skurczu kopuła przepona obniża się (staje się płaska), w efekcie powiększa się objętość jamy piersiowej i jednocześnie spada ciśnienie w tej jamie. To działanie odpowiada za 75 procentowy wzrost normalnej objętości płuc. Jest fizycznie niemożliwe za pomocą przepony podniesienie ciśnienia wewnątrz klatki piersiowej.

Przy głębokim oddychaniu żebra unoszą się i rozchodzą na boki, powiększając klatkę piersiową dzięki działaniu zewnętrznych mięśni międzyżebrowych. Niewielki przyrost objętości można uzyskać dzięki dalszemu unoszeniu żeber przez mięśnie szyi i grzbietu.

Ponieważ przepona może poruszać się wyłącznie w gorę i w dół, Jacobs zwykle porównuje ją do strzykawki. „Jeśli ciągniesz tłoczek - ciśnienie wewnątrz spada, jeśli wpychasz - ciśnienie wzrasta. Przepona działa podobnie.”

Zdjęcie rentgenowskie

W przeponie brak jest włókien nerwowych, które mogłyby wysyłać do mózgu informacje o jej aktualnej pozycji. Przepona ma tylko neurony przekazujące ból. (Przepona jest unerwiona przez nerw przeponowy ze splotu szyjnego - przyp. tłum.)

Wielu nauczycieli używa zwrotu „dmuchaj z przepony”, a także „podparcie przeponowe”. Określenie ‘podparcie’ jest samo w sobie problematyczne. Wielu popełnia błąd sądząc, że ściskanie mięśni jest tym, co pozwala uzyskać podparcie. Wydech powinien być podparty, nie napinaniem mięśni ciała, ale ruchem powietrza, na które oczekuje zadęcie bądź stroik.

„Podparcie jest zawsze zjawiskiem redukcji. Jeśli grający chce wytworzyć ciśnienie, to zgodnie z prawem Boyle’a, musi zmierzać do zmniejszenia komory. Komora może być zmniejszona wszędzie tam, gdzie uprzednio została powiększona. Ona się powiększa, gdy bierzesz powietrze. Zmniejsza się, gdy powietrze wyrzucasz. Kiedy dmuchasz, mózg normalnie wyłączy przeponę (pozwalając jej przybrać na powrót kształt kopuły - przyp. tłum.).

Jeśli chcesz użyć powietrza, by wytworzyć parcie w kierunku miednicy, przepona nie wyłączy się, pozostanie pobudzona (czyli płaska - przyp. tłum.). Mięśnie brzucha, które normalnie byłyby wyłączone - zaczną się ściskać. Nastąpi zamknięcie ujścia powietrza w gardle, językiem czy ustami (tylko w gardle - zamknie się głośnia, przyp. tłum.). Spowoduje to parcie powietrza w dół, na rozciągniętą przeponę i umożliwi wypróżnienie. Oczywiście, zjawisko dęcia jest innym zjawiskiem”, powiada Jacobs.

Zdolność przepony do poruszania się jest bezpośrednio związana z pozycją ciała. Układ oddechowy nie powinien być traktowany jak pojedynczy miech, ale jako seria oddzielonych miechów. „Jeśli wychylam się w prawo, czynność prawego płuca jest ograniczona. Przy wychyleniu się w lewo, mniej pracuje lewe płuco. Podczas odchylania się do tyłu ograniczony jest ruch górnej części płuc. Podczas skłonu w przód ograniczona jest aktywność przepony ( o tyle, o ile mniej można nabrać powietrza).